De meest spraakmakende, controversiële, schokkende en nog altijd actuele columns van Selma Schepel

Als beheerder van de nalatenschap van mijn voormalige levenspartner Selma Schepel, waaronder ook de digitale nalatenschap valt, is het niet mijn gewoonte om op haar blog mededelingen te plaatsen. Maar voor de recentelijk verschenen bundel columns: “De meest spraakmakende, controversiële, schokkende en nog altijd actuele columns van Selma Schepel”, maak ik een uitzondering. Zij die haar blogs altijd met genoegen gelezen hebben zullen deze bundel ook waarderen, en kunnen hem desgewenst bij uitgeverij Elikser te Leeuwarden bestellen.

Ole Eshuis.

Supermarktbriefjeshartekreten (2)

Wat met die Euthanette bedoeld werd, ik weet het nog steeds niet, maar heb ik nou een nieuwe mode ontdekt? Een neiging om dat bord bij de ingang van supermarkten, waarop mensen hun overbodige zonnebanken en zo te koop aanbieden, te gaan gebruiken voor boodschappen van niet-supermarktuele aard? Politieke of ideologische boodschappen,
of hartekreten…  Zoals de anonieme die ik vanavond bij de Albert Heijn in Hoorn las:

De Euthanette

Vanmiddag gefotografeerd in de lokale supermarkt.

Omdat ik het nummer niet durfde te bellen, maar wel bloednieuwsgierig ben, googelde ik eventjes op de term ‘euthanette’. Zero resultaat, dat gebeurt zelden.

Wie het weet mag het zeggen!

Rust en stilte. Echt

Geen bericht, goed bericht.
Toch even een openbaar berichie aan Hennes & Plasterk.
Volgt u mijn voorbeeld, excellentieetjes.
Mijn blog staat al een tijdje stil.
Niet omdat ik dood ben, maar omdat ik meer en meer wil leven in het echte leven.
Zoals voorheen. Zoals sinds mensenheugenis.
Dat is: praten met de buren, koken voor vrienden, lief zijn voor geliefden.
Zonder elektronica. Gewoon, gezellig.
Het zou een slogan kunnen zijn van een reclamebureau:
Nieuw! Menselijk contact! Echt zijn. Probeer het ook eens.

Verder is er niks nieuws onder de zon (zie foto).
Al googelen alle apples alle drones bij elkaar.
Echt zal echt blijven. Mensen blijven dieren, organismen, vlees en bloed en hormonen en…

(Foto gemaakt op het Forteiland IJmuiden, in bunker 644)

2013 in review

The WordPress.com stats helper monkeys prepared a 2013 annual report for this blog.

Here’s an excerpt:

The concert hall at the Sydney Opera House holds 2,700 people. This blog was viewed about 59,000 times in 2013. If it were a concert at Sydney Opera House, it would take about 22 sold-out performances for that many people to see it.

Click here to see the complete report.

Troep trimmen, of een pizza van metaal

Andermans afval opruimen is een dagelijkse hobby geworden.
Niet teveel, niet te weinig maar elke dag een boodschappentas vol.
Het is leuk om te doen, en het mes snijdt aan twee kanten.
Zie dit komische filmpje: troep trimmen noemen ze het in Haarlem.
Je dagelijkse rondje joggen en intussen rommel oprapen en in vuilnisbakken doen.
In plaats van geld uitgeven aan sportscholen: lekker gratis sporten in de buitenlucht,
en in één beweging door de omgeving een beetje mooier maken!

Nog leuker: je kunt afval ook te gelde maken. Er zijn dagen dat ik alleen blikjes opraap. Liefst schoongeregend, en platgereden, dan nemen ze weinig plaats in.
Een half-literblik weegt ongeveer 35 gram, zo’n bullshit-energy-blikkie een gram of 20,
terwijl een kilo schroot 18 cent oplevert, dus reken maar uit.
Veeel gezond buig- en strekwerk, maar uiteindelijk worden het toch eurootjes.
Als de schuur een beetje vol raakt brengen we het naar de schroothandel

Als we honderd euro hebben (we doen het met z’n vijven), over een paar maanden,
gaan we samen ergens een pizza eten. Een pizza van metaal, als het ware.

Doodgelachen. De neusaap van Apenheul

Geen idee hebben de wetenschappers, waarom die bijzondere neusaap stierf, zo jong.
Autopsie gaf het antwoord niet.
Ik denk er het mijne van, dat hij misschien wel doodgelachen is.

Eigenlijk had ik helemaal geen zin in dat familieuitje naar Apenheul:
exposities van gekooide uitheemse dieren, dat was misschien wat aan een middeleeuws hof, of voor de achterlijke negentiende-eeuwse burgerij…
maar met films als Earthflight of De Wildernis zijn dierentuinen zinloze, wrede rudimenten geworden, ware het niet dat ze node een nieuwe functie gekregen hebben:
het behoeden van diersoorten die door menselijk toedoen dreigen uit te sterven.

Meegetroond naar de Apenheul begreep ik dat, en zag dat het heel zorgvuldig gedaan wordt. Geweldig veel ruimte, bosschages, speelgoed, speciale verzorging, fokprogramma’s. Alleen…
bij de neusapen barstte ik zowat in huilen uit.
Hieronder foto’s die ik van de neusapen maakte.

Een neusaap wekt associaties met een middeleeuwse monnik, met Holbeins Erasmus ook.
Het zijn niet zulke beste foto’s, want door dubbel glas, en het was zeer druk voor de ramen…

Druk met hordes mensen, elkaar verdringend om te lachen, gieren, brullen. Om die neus.
Voortdurend hahaha, en scabreuze opmerkingen makend. Joelend.

Wie zegt mij of de jonge Goalie niet gestorven is van de stress?
Van constant aangestaard worden door mensen, oftewel aapachtigen die hun tanden ontbloten (wat bij tal van zoogdieren de dreighouding is). Van 9 tot 5, dag in dag uit…

Bij alle andere apen stond het publiek vertederd of aandachtig te kijken, van kapucijnaapje tot gorilla, alleen bij de neusaap brak bij elke golf nieuwe bezoekers het gejoel los, met schuine opmerkingen en bekkentrekkerij.

Zo vreselijk vond ik het, dat ik me voornam een brief naar de directie te sturen om te vragen of het glas niet zo veranderd kon worden dat de neusapen de bezoekers niet meer hoeven te zien. Dat bestaat immers, glas dat maar eenzijdig doorzichtig is. Maar ja, dat schrijven kwam er toen niet van…

Rudolph the Rednosed Reindier, zelf gevonden

In plaats van kaarten. En in plaats van een kerstboom. In plaats van gesleep met zo’n prijzig prikding, en helemaal als het dan na kerst ’t huis weer uit moet: al die rotnaaldjes.

Om de zoveel tijd ga ik op bezoek bij m’n broertje in het noordoosten van Finland, middenin de bossen. Daar struikelt een mens wel eens over een rendierskelet
(gedood door een wolf, beer, lynx of veelvraat, want dat vindt de EU leuk.
De Finse rendierboeren zijn minder blij met de natuurfantasieën van Europese bureaucraten. Zwak uitgedrukt.)
De ballen heb ik gekocht bij de kringloopwinkel.

Hieronder een paar foto’s van mijn broer aan het werk.
Als hij de GPS-coördinaten van een gedood rendier doorgekregen heeft,
skiet hij erheen om vaststellen welk roofdier de veroorzaker is,
zodat de boer schadeloos gesteld kan worden.

Zwanen driften, godverdomme

Ik wist niet dat dit bestond.
Altijd geniet ik zo van zwanen, als ik door de polders fiets, en ze statig zie zwemmen, of broeden… Dan denk ik hoe bijzonder het is dat dit prachtige dier zomaar in het wild heeft kunnen overleven in Nederland. Niet dus. De werkelijkheid (de menselijke wreedheid) blijkt altijd weer veel erger dan ik kan verzinnen.

Teken alsjeblieft deze petitie: Stop het Zwanen Driften…

Lees voor nog meer informatie over de vuilakken die zwanen martelen: De zwanendrifter,
of hoor een gesprek met zwanendrifter Piet Oostveen (en een tegenstander) uit 2010 (!) Hieronder een foto van die fijne Oostveen die een zwaan ‘vangt’…

De initialen van Oostveen getatoeëerd op een zwanensnavel

Avond in de haven

Eind november, maar deze rups van de Huismoeder, in het gras langs de Noordersluisweg, vindt het nog niet te koud om buiten te zijn

Naast de Visafslag is iets neergestort, zal nooit meer vliegen

De muur van de Visafslag aan de Halkade. De late zon projecteert er het raam op

van de overburen

Ook zo mooi van lelijkheid, de Kruisbergflat in de schemering

En een paar meter verderop, heerlijk het Midden-Herenduin