Jongensbesnijdenis, een archaïsche misdaad

In zijn Historiën II-104 (vijfde eeuw v.Chr.) schreef Herodotus dat de Kolchiërs, Egyptenaren en Ethiopiërs de enigen waren die zich ‘van oudsher de schaamdelen besnijden’, en dat de Phoeniciërs en de Syriërs in Palestina ‘zelf ook toegaven’ het van de Egyptenaren geleerd te hebben.
Weer andere Syriërs beweerden het van de Kolchiërs geleerd te hebben (Kolchis was een streek aan de oostkust van de Zwarte Zee, die een Egyptische kolonie geweest zou zijn, in de oudheid berucht om zijn tovenaars).
Herodotus schreef ook dat Egyptische priesters hun voorhuid verwijderden om schoon te zijn, ze waren ‘liever schoon dan mooi’, daarom schoren ze ook hun hoofd kaal (tegen ongedierte), baadden twee maal per dag en droegen witte linnen kleren.

Wie begon er eigenlijk met besnijdenis?
Herodotus kwam er niet uit wie het eerst met besnijden begonnen waren, de Egyptenaren of de Ethiopiërs, maar ‘het is zeker iets zeer ouds’. Nu hoeven we Herodotus niet altijd te geloven, hij had veel fantasie, maar toch is het interessant dat de oudste bewijzen van besnijdenis uit Egypte komen, uit circa 2300 v.Chr. (Ank-Mahor, Saqqara).

Vijf of zes volkeren deelden Herodotus mee het besnijden van de Egyptenaren geleerd te hebben. Voltaire schreef in zijn hilarische Filosofisch Woordenboek dat daarentegen geen enkel volk ooit heeft beweerd deze gewoonte van de Joden overgenomen te hebben, ‘een volk dat minder machtig was, minder handel dreef, en verborgen leefde in een hoekje van Petreïsch Arabië’. Zeker de Egyptenaren niet: een heerser neemt geen gewoonten over van een slaaf. Wel andersom.
En nog een hele serie argumenten die Voltaire de naam bezorgd hebben antisemiet (avant la lettre) te zijn, maar die hier en daar zeer aardig hout snijden. Zoals dat tal van de Israëlitische godsdienstige gebruiken en voorschriften, zoals in Leviticus opgesomd, aantoonbaar van de Egyptenaren zijn overgenomen (al wordt overnemen in datzelfde boek verboden. Maar heilige boeken bulken altijd van de inconsequenties).

De besnijdenis van Abraham en het Ur der Chaldeeën
De Bijbel laat de mogelijkheid van Egyptische invloed ook toe: tijdens zijn omzwervingen kwam Abraham een tijdlang in Egypte te wonen, en pas daarna, toen hij negenennegentig jaar oud was, ging hij ‘het vlees van zijn voorhuid’ laten besnijden, als eerste Bijbelse figuur.
Afkomstig uit het Ur der Chaldeeën kon Abraham ook niet besneden geweest zijn omdat het gebruik daar onbekend was (eunuchs kwamen wel voor, maar dat is van een heel andere orde).
Ik vind het wel een leuke theorie dat Terach, de vader van Abraham en Sarah met zijn kroost verbannen werd uit Ur vanwege het incestueuze gedoe van zijn zoon en dochter. Abraham was immers met zijn halfzuster getrouwd, iets wat later volgens de Mozaïsche wetten verboden werd.
In Egypte kon dat wel, trouwen met je broer of zus, maar in Ur, waar Abraham vandaan kwam, stond daar de strengste straf op.

Ur was een beroemde Sumerische stadsstaat, die circa 6000 jaar geleden gesticht werd in het zuiden van het huidige Irak. Was iemand daar veroordeeld vanwege incest, dan werd hij verbannen, moest huis en haard achterlaten en mocht nooit meer terugkeren.
In die tijd gold dat als een vreselijker lot dan de doodstraf.
De stad was het centrum van beschaving, veilig beschermd door de hoogste goden, terwijl aan de horizon altijd de duistere machten op de loer lagen.

Maar ‘Ur der Chaldeeën’ kan ook best een aanduiding zijn als ‘Verweggistan’, want die Bijbelse term is een anachronisme. Abraham werd, voor zover hij een historische figuur is, en volgens gelovige rekenaars geboren in 1813 v.Chr.
De Chaldeeërs, eigenlijk de Kaldu, een Aramees-Syrische stam, verhuisden pas rond 970 v.Chr. naar onder andere Ur.
Alweer zo’n inconsequentietje, maar in dit geval kan het erop wijzen dat het Abraham-verhaal pas zijn definitieve vorm heeft gekregen tijdens de Babylonische ballingschap van de Joden, in de zesde eeuw v.Chr.
Het grootste deel van de Joodse Bijbel dateert dan ook uit de eeuwen daarna.

Stapels voorhuiden
Na Abrahams familiebesnijdenis is in de Bijbel voor het eerst weer sprake van dit gebruik in het walgelijke verhaal over de moordpartij op Sichem & co, en in de cryptische, magische anekdote over de besnijdenis van Mozes’ zoon. Maar chronologie en tijdseenheden vormen nooit het sterkste punt van heilige boeken.
Toen het volk Israëls na ruim vier eeuwen uit Egypte vertrok, werd besnijdenis als een unieke Israëlitische zaak gepresenteerd. Ach, wat is waarheid?
Een Egyptische reliëf, uit de 12de eeuw v.Chr. laat een berg van afgesneden onbesneden penissen zien. Omdat besnijdenis zo’n typisch Egyptische traditie was, stond deze stapel symbool voor een enorme overwinning op buitenlandse vijanden.

Dit was geen typisch Egyptische wreedheid, maar gewoon iets van heren onder elkaar. Een man kan een andere man niet dieper vernederen dan door hem z’n piemel af te hakken.
Zo eiste Koning Saul honderd voorhuiden van Filistijnen als bruidsschat voor zijn dochter Michal. David sloeg prompt tweehonderd Filistijnen dood, en sjouwde de piemels naar zijn aanstaande schoonvader.
Dat waren nog eens tijden! Toen kon een jongeman zich nog ontplooien. Tegenwoordig heet je al seriemoordenaar als je er drie omlegt. Dan ga je tien jaar het cachot in, en denk maar niet dat je een ereplek in een heilig boek krijgt!
De latere Assyrische koning Sanherib was nog wat energieker, hij pochte op de landschappen die hij vulde ‘met lijken van krijgers als gras’:
“Ik sneed hun genitaliën af en rukte hun binnenste uit als het zaad van komkommers”.

De Heuvel der Voorhuiden
Tijdens hun veertigjarige zwerftocht door de woestijn was besnijdenis kennelijk in onbruik geraakt, en alle nog in Egypte besneden mannen waren onderweg gestorven. Dus beval God aan Jozua, toen hij op de vlakte van Jericho gearriveerd was, dat hij de kinderen Israëls met ‘stenen messen’ moest besnijden.
En toen het karwei geklaard was zei God: ‘Vandaag heb ik de schande van Egypte van jullie afgewenteld.’
Voltaire’s commentaar daarop luidt: “Wat kon dan wel die schande zijn voor mensen die leefden onder de volken van Phoenicië, onder de Arabieren en de Egyptenaren, als dat niet was wat hen verachtelijk maakte voor die volken? En hoe wordt die schande van hen afgenomen? Door een stukje voorhuid bij hen weg te nemen.
Is dat niet de logische betekenis van deze passage?”

En nu zitten we met de gebakken peren, oftewel verminkte penissen
Na de gebeurtenissen op de Heuvel der Voorhuiden trok het volk Israëls op om de stad Jericho compleet uit te moorden (op het gezin van de verraadster na). En bleef besnijdenis een Israëlitische traditie, al had niet altijd iedereen er zin in, en werden er zelfs wel eens hersteloperaties gepleegd.

Het Christendom, dat feitelijk een Joodse sekte is, schafte besnijdenis af, al houden de Kopten toch koppig aan die traditie vast, ondanks de woorden van Paulus daarover dat het onnodig is: een christen is al symbolisch besneden, van hart, als hij Christus aanneemt. Maar Kopten zijn dan ook Egyptenaren met een besnijdenistraditie die veel ouder is dan de Bijbel.

Dat moslims zich laten besnijden heeft ook alles te maken met de traditie die zich al voor de manifestatie van Mohammed in Arabië genesteld had. De Koran rept er, in tegenstelling tot de Bijbel met geen woord over, behalve dan met de vermelding dat Ibrahim besneden was. Voor dergelijke omissies hebben de islamitische geleerden heel handig de Hadith bedacht, uitspraken die via een keten van babbelaars aan de Profeet worden toegedicht. En daar is er eentje tussen die zegt dat besnijdenis moet, dus is het wet.

Jongensbesnijdenis is misdaad
Als een Abraham van 99 jaar zich met een mes wil toetakelen, waarom niet?
Hij is volwassen genoeg. Bovendien heeft hij al een lang leven lang plezier gehad van een gave penis.
Aan baby’s wordt echter nooit gevraagd of ze hun nuttige opberghoesje wel kwijt willen.
Los van het feit dat het afsnijden van de voorhuid schending van privacy, zelfbeschikking en integriteit van het lichaampje is, en bovenal verminking (wat normaal onder streng strafbare kindermishandeling valt) is het obsceen om aan de geslachtsorganen van kinderen te prutsen. Robert M. krijgt daar een lange gevangenisstraf voor, en die heeft niet eens een mes gebruikt.
Het is absurd dat de gekte van het besnijden nog steeds toegestaan wordt, vergoed door het ziekenfonds, ja zelfs met ‘respect’ bejegend moet worden want godsdienstigen mag je niet op hun kilometers lange tenen trappen.
Als de Chinezen hier de voetjes van hun dochters zouden gaan breken, met de terechte claim dat hun voorouders dit eeuwenlang zo gedaan hebben, zouden alle politici in de gordijnen gaan hangen. En als ik een oorlelletje van mijn (klein)kinderen zou afsnijden omdat God mij verschenen is en verordonneerd heeft dit te doen als teken van ons verbond, zou ik dwangverpleging krijgen. Terwijl geen jurist zou kunnen bewijzen dat God níét tot mij gesproken heeft.

Drogredenen
Er wordt wel eens geopperd dat het een ‘hygiënische maatregel’ betreft, die allerlei voordelen heeft zoals minder baarmoederhalskanker bij vrouwen, die immers bevorderd kan worden door ongewassen piemels. Om die reden besnijden is:
a. een sanctionering van de luiheid van manvolk dat te goor is voor woorden,
b. handhaaft het ingekankerde vooroordeel dat mensen als onreine wezens zijn geschapen, die pas na bewerking met messen en bijgelovige rimram acceptabel worden.
Als God bezwaar heeft tegen een voorhuid, dan had hij de man wel zonder geschapen, en niet miljoenen jaren mannen geboren laten worden met voorhuid, om op een dag, een paar mistige duizend jaar geleden tegen een analfabete woestijnzwerver te zeggen dattie het mes in z’n (na)geslacht moest zetten.

Om die hygiënische drogreden worden in de Verenigde Staten en Canada veel pasgeboren jongetjes, van gelovige ouders of niet, besneden. Of werden, want het besef daagt dat het onzin is, en af en toe bovendien tot gruwelijke complicaties leidt, tot plas- en ejaculatie-problemen, zelfs necrose van de penis, amputatie en sterven toe.

Als het inderdaad zo is dat alleen het mes uitkomst kan brengen op gebied van lichaamshygiëne, dan mogen we onze neus ook wel scherp uit gaan lepelen en een appelboor in het oor steken, om maar te zwijgen van de onreine spelonk die de mond is.
En dames hebben natuurlijk nog een onsje of wat extra onzindelijke lapjes vlees aan de onderkant, die dan ook wel weg kunnen, want hoe houd je die godsnaam goed schoon?
In fijne landjes als Soedan en Somalië weten ze dat wel: radicaal afknippen die handel, traditioneel zonder verdoving, en dan met doornen dichtnaaien tot er alleen een minuscuul plasgaatje overblijft. Lekker fris!

Besnijdenis is misdaad tegen de liefde
Aan de subtiliteit die geliefden ontberen door weggesneden vellen en slijmvliezen wordt al helemaal niet gedacht. Maar stel je eens voor hoe geslachtsgemeenschap aanvoelt tussen een besneden man en een besneden vrouw. Dat kan niet anders dan droog en schurend zijn, en pijn doen.
Gewoon is het al moeilijk genoeg voor mannen en vrouwen om elkaar te begrijpen,
om echt nader tot elkaar te komen, en dan helpt zo’n cultuur mensen nog een graadje dieper de put in door ze ongevraagd op te schepen met een gestroopte penis en ruw littekenweefsel op de plaats waar een vagina zou moeten zitten.
Vraagt nooit iemand zich af hoe negatief dat een volk beïnvloedt, als er nooit één man en één vrouw op een prettige, natuurlijke manier gemeenschap kunnen hebben?

De strijd tussen wel of geen voorhuid
In Vrij Nederland woedde eens via ingezonden brieven een discussie tussen mannen met voorhuid en mannen zonder.
Het zou mooier, lekkerder, gezonder zijn als je besneden was of juist als je dat niet was.
Na zeven brieven werd, meen ik de discussie als onoplosbaar afgesloten.
Het gaat ook om onvergelijkbare grootheden. Als je voorhuid je ontnomen is in je prille jeugd, weet je niet hoe het voelt mét, en andersom. De enigen die daar hooguit een beetje over kunnen oordelen zijn mensen die zowel besneden als onbesneden minnaars ‘bekend’ hebben. En mijn ervaring in deze is dat besneden mannen een gebrek hebben.
Hun gevoeligheid is hen ontnomen, ze hebben een droog ding, zonder soepelheid, zonder de verrassingen die een ongeschonden deel in zich bergt. Bij m’n eerste verkering die zo’n ontveld pieletje toonde, was ik nog wat bleu. Maar toen ik na jaren van gaaf vergelijkingsmateriaal weer eens zo’n beschadigd exemplaar ontmoette, vertrok m’n gezicht. Wat een brutale kale stamper zeg! De eigenaar zag mijn teleurgestelde grimas aan voor een verlekkerde blik en sprak voldaan: ‘Ja, vrouwen vinden het maar wat leuk dat m’n eikel zo goed te zien is’. Die liefde was dus snel dood.